တစ္ေန႔သ၌ အကၽြႏု္ပ္ ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္သည္၊ ဦးဇင္းငယ္တစ္ပါးႏွင့္ လုိက္ပါလ်ွက္ တာေမြျမိဳ႔နယ္အတြင္း လွည့္လည္ကာ၊ ဆြမ္းအလုိ႔ငွာ ဖိတ္မန္တကာ့ ျပဳေနေလေတာ့၏၊ ရန္ကုန္ စာသင္သားတုိ႔ထုံစံအတုိင္း အိမ္စဥ္လွည့္လည္ကာ ဆြမ္းဖိတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ျဖင့္ ဆြမ္းဖိတ္လာခဲ့သည္မွာ ရပ္ကြက္ေပါင္းမနည္းေတာ့ေပ၊ သို႔ေသာ္ အကၽြႏု္ပ္၏ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ေပေလာ့၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ဦးဇင္းငယ္၏ ပါရမီဘုန္းကံနည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ေပေလာ့ မဆုိႏိုင္ေပ၊ ညေန ၆ နာရီ ထိုခါနီး အခ်ိန္ထိ ဆြမ္းခံအိမ္ဟူ၍ မည္မည္ရရ မရေသးေခ်။. ရန္ကုန္တြင္ ဆြမ္းခံအိမ္ လိုက္၍ဖိတ္ရျခင္းမွာ စာသင္သား ရဟန္းပ်ဳိမ်ားအတြက္ အလြန္တရာ ခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ မိမိသေဘာက်ေသာ စာသင္တုိက္ျဖစ္၍ ေနခ်င္ေသာ္လည္း ဆြမ္းခံအိမ္ အလုံအေလာက္မရွိခဲ့ေသာ္ အခက္ၾကဳံတတ္ၾကရေလသည္။ ဆြမ္းဖိတ္ရာ၌ ေတြ႔ရတတ္ေသာ အခက္အခဲမ်ားမွာ ဤသို႔တည္း။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဒကာ ဒကာမ်ားမွာ မိမိတို႔အိမ္တြင္ ဆြမ္းခံၾကြေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနၾက၍ လက္မခံလိုၾကေတာ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုတတ္ၾကျခင္း၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားမူကာ၊ မိမိတုိ႔ကို မိမိ ဧည့္သည္ဟုဆုိကာ အိမ္ရွင္မ်ား မရွိ၍ လက္မခံလိုေၾကာင္း ျငင္းတတ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ကား အမွန္စင္စစ္ ဧည့္သည္မ်ား ဟုတ္ မဟုတ္ကုိ ၾကည့္ရုံႏွင့္ သိႏိုင္ေလသည္၊ လက္မခံလုိ၍ အေၾကာင္းျပျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔သုိ႔ အစရွိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းစံုမ်ားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ဆြမ္းခံအိမ္ ဖိတ္၍ မရသည့္အဆုံးတြင္ကား၊ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ဤတိုက္တစ္လုံးကုိ တက္၍ ဖိတ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ၊ ရွစ္ထပ္တုိက္ၾကီး တစ္လုံးကို ဗဟုိျပဳလ်ွက္ နစ္ဦးသားေလ်ွာက္လွမ္းလာခဲ့ေလေတာ့သည္။ တုိက္ေပၚသို႔ မတက္မီ ေလွကားဝတြင္ မဂၤလာမရွိစြာျဖင့္ပင္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသာတစ္ဦတု႔ိ အားေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ျငင္းခုံေနၾကသည္ အကၽြႏု္ပ္ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္ အကဲခမ္မိခဲ့ေလသည္။ ၄င္းအသံသည္ကာ ေျမညီထပ္မွသည္ ငါးထပ္ေျမာက္ထိေအာင္ ဆူညံေနေလေတာ့၏၊ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔နစ္ဦးသား ဆြမ္းခံအိမ္အလုိ႔ငွာ မရလည္း ရလည္းအျမတ္ဟု ဆိုကာ တုိက္ခန္းမ်ားကို တစ္ခန္းျပီး တစ္ခန္း စတင္ဖိတ္ေလေတာ့၏၊ သို႔ေသာ္ အေပၚဆုံးထပ္သုိ႔ ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ မည့္သည့္အိမ္ကမ်ွ လက္ခံခဲ့ျခင္း မရွိေသးေခ်တကား။ ထုိအခါ၌ ကၽြႏ္ုပ္ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္သည္၊ စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ျဖစ္၍ ၄င္းကိုယ္ေတာ္ငယ္အား ေတာ္ေတာ္ဘုန္းကံပါရမီနည္းတဲ ့ကိုယ္ေတာ္ဟု ေျပာဆုိကာျဖင့္၊ ဒီတစ္ၾကိမ္ ငါကုိယ္တုိင္ဖိတ္မည္၊ ကိုယ္ေတာ္ အသာေနဟု ဆုိကာ၊ ရွစ္ထပ္ေျမာက္သို႔ တက္ခဲ့ေလေတာ့့၏၊ ရွစ္ထပ္ေျမာက္သို႔အတက္တြင္းကား လင္းမယားစကားမ်ားသံလုိလို အသံတစ္ခုကိုၾကားမိ၍၊ ငေက်ာ္ေခါင္ အေသအခ်ာ နားေထာင္စမ္း ဒီအသံ ဘယ္ကလာသလဲဟု ေမးေလ၏၊ ကၽြႏု္ပ္သည္ကား အလြန္တရာပါးနပ္သူျဖစ္၍ ဤသို႔ျပန္ေျဖလိုုက္ေလ၏၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ႏွယ္ ေအာက္ထပ္ေလွကားတက္ဝမွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ စကားမ်ားေနၾကတာကုိ မျမင္ခဲ့ဘူးလား၊ အဲဒီက လာတဲ့ အသံေပါ့ဟု၊ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္ေလ၏၊ ရွစ္ထပ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ၄င္းအသံသည္လည္း အနည္းငယ္ ပို၍က်ယ္ေလာင္လာသကဲ့သို႔ထင္ရေလသည္။ အကၽြႏု္သည္ကား ေလွကားမ်ား၏ ပဲ့တင္သံေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္က အသံဟုသာ တစ္ထစ္က်တြက္ဆလုိက္ေလသည္။ တံခါးမ တစ္ခုေရွ ့တြင္ ကုိယ္ေတာ္ငယ္ႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔နစ္ဦးသား မတ္တပ္ရပ္လ်ွက္၊ ဆြမ္းခံဖိတ္ရန္ တံခါးကို အကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ေခါက္မည္အျပဳတြင္၊ ဒုန္းဟူေသာ အသံတစ္ခုႏွင့္ ၄င္း တံခါးမၾကီးပြင့္ထြက္လာေလေတာ့၏၊ တစ္ခဏခ်င္းျဖင့္ပင္လ်ွ အလြန္လ်ွင္ျမန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္၊ တံခါးဝမွ ဒန္အိုးတစ္လုံး ပလူပ်ံသကဲ့သုိ႔ ထြက္က်လာျပီးလ်ွင္၊ အကၽြႏု္ပ္၏ နားထင္နားမွ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ၊ ဒိုင္းဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ တစ္ဖက္နံရန္ကုိ ထိမွန္ေလေတာ့၏၊ အရာအားလုံးကုိ ကၽြႏု္ပ္သေဘာေပါက္သြားခဲ့ေလျပီ၊ အကၽြႏုု္ပ္သည္ ငယ္စဥ္က ဆရာေအာင္ျမင့္ထံတြင္ သင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ မွတ္မိသမ်ွေသာ ခရာေတးအကြက္ျဖင့္ ၄င္းဒန္အုိးပ်ံအား တိမ္းေရွာင္ကာ ေလကဲ့သုိ႔လ်ွင္ျမန္ေသာ အဟုန္ျဖင့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ရွစ္ထပ္တုိက္ၾကီး၏ ေျမညီထပ္သို႔တုိင္ေအာင္၊ ေျပးဆင္းခဲ့ရေလေတာ့၏၊ အမွန္မွာ ရွစ္ထပ္သုိ႔အတက္တြင္ ၾကားခဲ့ရေသာ အသံမွာ၊ ေျမညီထပ္က လာေသာအသံ မဟုတ္ပဲ၊ ဆြမ္းဖိတ္ရန္အလုိ႔ငွာ အကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တုိင္ တံခါးေခါက္ရန္ ၾကံစည္ေနေသာ တုိက္ခန္းတြင္းမွ လင္းမယားရန္ျဖစ္ေနေသာ အသံသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို အကၽြႏု္ပ္ ေနာက္မွ သိရွိခဲ့ရေလသည္၊ အကယ္၍သာ ထိုေန ့ထုိအခ်ိန္က ထုိတုိက္ခန္းအား တံခါးေခါက္၍ ဆြမ္းဖိိတ္မိခဲ့ပါမူ။ .
ထြက္ေပါက္
တစ္ေလာကလုံးက ငါ့အား မေကာင္းဆိုးဝါးၾကီးသဖြယ္ ၾကည့္ေနၾကျပီ။ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္ သတၱဝါၾကီးတစ္ေကာင္လုိ သေဘာထားေနၾကျပီ။ အႏၱရာယ္ေကာင္းၾကီးသဖြယ္ က်ိန္ဆဲေနၾကျပီ။ ငါလာရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလ်ွာက္ အတားအဆီးမ်ားစြာတုိ႔ျဖင့္ ငါ့အား ကန္႕ကြက္ေနၾကေလျပီ။ ငါ့ကို အျပီးပိုင္ တုိက္ထုပ္ႏိုင္ရန္ မဟာစီမံကိန္းၾကီးမ်ား ခ်မွတ္ေနၾကေလျပီ။ ငါ့၏ေက်းဇူးတရားကိုမ်ွ မေထာက္ထားေတာ့ပဲ ဆန္႕က်င္ေနၾကေလျပီတကား၊
ငါ အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရပါမူ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ငါးဆယ္ခန္႔ကတည္းက ငါ့၏ လြတ္လပ္မွဴကို အျပီးပိုင္စြန္႔လြတ္ခဲ့ကာ ယေန႔အထိ ငါ လုံးဝ စိတ္ပ်က္အားငယ္မွူမရွိပဲ၊ အစြန္းကုန္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္လ်ွက္၊ ျပည္္သူလူူထုမ်ား၏ လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမ်ွကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ျပီးျပီ။
မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ မီး ရရွိေရအတြက္ ငါ အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္ခဲ့ရျပီးျပီ၊ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ ေရ အတြက္လည္း ငါ့၏ အေသြးအသားမ်ားအား ထက္ဝက္ခြဲေဝေပးခဲ့ရျပီးျပီ၊ သဘာဝေတာေတာင္ သယံဇာတမ်ားကို ငါအစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္လ်ွက္ ထြန္းလင္း ေတာက္ပ စိမ္းလန္းစိုေျပေစခဲ့ျပီးျပီ။
အႏွစ္ ငါးဆယ္လုံးလုံး အက်ဥ္စံဘဝျဖင့္ ငါ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့ျပီးတဲ ့ေနာက္၊ ငါ အေတာင္းတဆုံး အလုိခ်င္ဆုံးျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္မွဴကို ရွာေဖြရန္ အလြန္တရာက်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ထြက္ခြါသြားရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေတာ့သည္။
အက်ဥ္စံဘဝျဖင့္ အႏွစ္ငါးဆယ္လုံးလုံး ေနခဲ့ရျခင္းသည္လည္း၊ ျပစ္မွူ တစ္စံုတစ္ရာ ၾကဴးလြန္းခ့ဲ၍မဟုတ္၊ သူတို႔၏လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးရန္အတြက္ ငါ့အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ၾကျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။ ငါသည္ကား သဘာဝအေလ်ွာက္ အျမဲတမ္း စီးဆင္းေနရမွ ရွင္သန္ရေသာ အမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ လူတုိ႔၏ အေတာ္မသတ္ႏုိင္ေသာ ေလာဘေဇာေၾကာင့္ အႏွစ္ငါးဆယ္လုံးလုံး က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္းလွစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေလသည္။
အခု ငါ ထြက္ခြါသြားေတာ့မည္ ငါ့အား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွ တားဆီးမွဴမျပဳႏွင့္ေတာ့။
မည္သို႔ပင္ ေတာင္းမန္ေသာ္လည္း ငါလာရာ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ငါ့အား အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံေသာ အတားအဆီးမ်ားျဖင့္ မရ ရေအာင္ ပိတ္ပင္ၾကေလသည္၊ သို႔ေသာ္ ငါ့ကို ခ်စ္၍တားၾကသည္မဟုုတ္၊ ငါ့အား မေကာင္းဆုိးဝါးၾကီးတစ္ေကာင္ သဖြယ္ တားဆီးၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ငါသည္ကား မေကာင္းဆုိးဝါးသတၱဝါတစ္ေကာင္မဟုတ္၊ သက္ရွိ သက္မဲ့ မွန္သမ်ကို အက်ိဳးျပဳေနေသာ၊ သဘ၀အတုိင္း စီးဆင္းေနေသာ ေရ သာလ်ွင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေရ ဟု ဆိုအပ္ေသာ ထုိငါအား၊ လြန္ခဲ့ေသာ နစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ပိတ္ေလွွာင္၍ အလြန္တရာၾကီးက်ယ္လွေသာ ေရေလွာင္ကန္ၾကီးျဖင့္၊ စုေဆာင္းထားခဲ့ရမွ ယေန႔ တားမႏိုင္ဆီးမရျဖစ္ကာ၊ ပြင့္အန္ ထြက္ခ်လာျခင္းသာျဖစ္ေလသည္၊ လူသားတုိ႔အား ဒုကၡေပးရန္ ငါ ေစာင့္ဆိုင္း၍ ေနခဲ့သည္မဟုတ္။
မည္သူက မည္မွ်ပင္တားတား ငါ လုံးဝ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ တား၍လည္း ရမည္မဟုတ္ေတာ့၊ ငါ၏ သြားလိုရာကား ငါတုိ႔အမ်ိဳးအႏြယ္တုိ႔၏ ေပ်ာ္စံရာ မဟာသမုဒၵရာပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း လူတုိ႔သည္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ငါ့၏ေက်းဇူးကိုမွ်မေထာင္ထားပဲ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ေႏွာင့္ယွက္ တားဆီး ေနေလေတာ့သတည္း။
