တစ္ေန႔သ၌ အကၽြႏု္ပ္ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္သည္၊ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ အေဟာင္းဆိုင္မ်ားႏွင့္ အလွန္းေဝးေနသည္အားေလ်ွာ္စြာ၊ ဗဟုသုတရလို ရျငားျဖင့္ နီးစပ္ရာ ဘေလာ့ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ကို၊ ဝင္ေရာက္ဖတ္ရွု႕ေနရင္း၊ တစ္ေနရာသို႔ အေရာက္တြင္။
သတိေမာ့မၾကည့္ရ ဟူေသာ၊ ကန္႔သတ္ တားျမစ္ခ်က္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္၊ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေမာ့ၾကည့္မိေလေတာ့၏။
မွန္ပါေပသည္၊ ဘန္ေကာက္သူေလးမ်ား၏ ဝတ္ပုံစားပုံမ်ားႏွင့္ အလြန္တစ္ရာမွ ေပါမ်ားလွေသာ လူကူးခုန္းေက်ာ္ တံထားမ်ားသည္၊ တကယ္ပင္လ်ွင္ အေပၚသို႔ ေမာ့မၾကည့္ဝံ့စရာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း အကၽြႏု္ပ္ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္သည္ကား ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မိသည္ သာတည္း။
ဘန္ေကာက္သူေလးမ်ား၏၊ စကပ္တိုတို ခါးေပၚေပၚ၊ ဝတ္စားဆင္ယင္ ထားျခင္းသည္ကား ဒီအရပ္ႏွင့္ ဒီဇာတ္ လုိက္ဖက္ညီလွ ေသာေၾကာင့္၊ အေပၚကို ေမာ့မၾကည့္ရသည္ကို၊ အကၽြႏု္ုပ္ကပၸိယတစ္ေယာက္အေနျဖင့္၊ ဘာမွမေျပာလိုေတာ့ေပ။
သတိ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ပါဆိုေသာ ဆိုင္းပုတ္ေလးေၾကာင့္၊ မလြဲသာ အေရွာင္သာ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့မိ၍၊ (မေအႏွင့္) ေကာ္တုတ္ ခံခဲ့ရဖူးေသာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ေနရာမွ အကၽြႏု္ပ္၏ ျဖစ္ရပ္ကုိကား၊ လူစုံတုန္းရွင္းျပရေပေတာ့မည္။
အကၽြႏ္ုပ္သည္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဒဂုံတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ားႏွင့္၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ကုိယ့္ဌာေန ကုိယ္မျပန္ခင္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အႏွံ႕ ကားစီးလုံးငွားကာ၊ ဘုရားဖူးထြက္လာခဲ့ၾကေလ၏။ ေရႊတိဂုံ၊ ဆူးေလ၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္၊ ကမၻာေအး၊ စြယ္ေတာ္၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဒဂုံတကၠသိုလ္သုိ႔ အျပန္လမ္းတြင္၊ မယ္လမုဘုရားကိုလည္း ဝင္ခဲ့ၾကေလ၏။
မယ္လမုဘုရားသို႔ အေရာက္တြင္ကား၊ ေန႕လည္က စားေတာ္စုံခဲ့သမ်ွ ခဝါခ်ခ်င္လာသျဖင့္၊ အိမ္သာကို လုိက္ရွာရေသေတာ့၏၊ အကၽြႏု္ပ္နည္းတူပင္လ်ွင္ အားလုံးေသာ မိန္းခေလးမ်ားမွာလည္း၊ အိမ္သာအတြက္ တီးတိုးတိုင္ပင္ေနၾကေလျပီ။
အလြန္တစ္ရာမွ လိမၼာပါးနပ္ေသာ အကၽြႏု္ပ္ကပၸိယေက်ာ္ေခါင္သည္လည္၊ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အကဲခတ္္မိကာ၊
ေဟ့-ကေလးမေလးေတြ၊ ေဟာ့-ဟုိမွာ အိမ္သာရွိတယ္၊ ငါအရင္သြားလုိက္မယ္ ျပီးမွနင္တုိ႔အလွည့္ ဟု ဆုိကာ၊ အိမ္သာရွိရာသို႔ ဒုန္းစုိင္းခဲ့ေလ၏။
လက္ရွိ မယ္လမုဘုရားဝင္းတြင္ အသုံးျပဳေနေသာ အိမ္သာမွာ ထုိစဥ္က ေဆာက္လုပ္ဆဲသာ ျဖစ္ေသး၍၊ ယာယီအသုံးျပဳႏိုင္ရန္၊ အထပ္သားမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အိမ္သာတစ္လုံးသာလ်ွင္ရွိေလသည္။
အကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာကုိမ်ွဂရုမစုိက္ေတာ့ပဲ၊ အိမ္သာထဲ့သုိ႔ ဝုန္းခနဲဝင္ကာ၊ တံခါးကုိ ဒုန္းခနဲ ပိတ္လိုက္ျပီး ဆပ္ခနဲထိုင္ခ်လိုက္ျပီးမွ၊ ေဘးဘီးဝဲယာကို အကဲခပ္မိေတာ့၏၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္ တံခါးရြက္တြင္ကား၊ ေဆးေရာင္အျဖဴျဖင့္ ေရးထားေသာ သတိ အေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္ပါ ဟူေသာ သတိေပးစာတမ္းေလးကို၊ လမ္းညြန္ မ်ွားေလးႏွင့္တကြ၊ ေတြ႔ရေလေတာ့၏။
အကၽြႏ္ုပ္သည္လည္းစိတ္ဝင္စားလြန္းလွသျဖင့္၊ အလုိ…ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု အၾကံျဖင့္၊ မ်ွားျပရာသုိ႔ အစဥ္အတိုင္းလုိက္၍ အေပၚကုိ ့ေမာ့ၾကည့္ရာ၊ မ်က္ႏွာက်က္သို႔ ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္၊ မ်ွားက မဆုံးေသေခ်၊ ကၽြႏု္ုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားလြန္းေသာ ေၾကာင့့္သာ ေခါင္းကို ေမာ့ႏုိင္သမ်ွေမာ့၍၊ ၾကည့္ရွု႔ေနေလေတာ့၏။
အကၽြႏ္ုပ္၏ဘဝတြင္၊ ထုိအခါကကဲ့သုိ႔ ့ ဘယ္တုန္းကမ်ွ ေခါင္းကို ထိုင္လ်ွက္ႏွင့္ မေမာ့ဖူးေခ်တကား။ ေခါင္းကို အစြမ္းကုန္ ေမာ့ျပီးမွ၊ လမ္းညြန္မ်ွားေလး၏ အဆုံးတြင္၊ ေရးသားထားေသာစာမွာ (နားန႕ဲ မနာ ဖဝါနဲ႔သာနာၾကပါေတာ့)၊
ငါ့ (…) စားခ်င္လုိ႕ၾကည့္လား။ ဟူေသာ စာတန္းေလးကို ေတြ႕ရသျဖင့္္၊ နဂုိကမွ ေခါင္းကို အစြမ္းကုန္ ေမာ့ထားရသျဖင့္ သိပ္ဘဝင္မက်လွေသာ အကၽြႏု္ပ္သည္၊ ဖ်င္းခနဲ ေဒါသထြက္ေလေတာ့၏။
အကၽြႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ပင္လ်ွင္ ၄င္းအိမ္သာကို ဝင္ခဲ့ၾကေသာ၊ ဒဂုံတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားသည္လည္း၊ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၾကမည္မွာ ေသခ်ာေလေတာ့၏။
ထိုမွတစ္ဆင့္ အိမ္အျပန္လမ္း ကားေပၚတြင္ကား၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူတစ္စုသည္၊ အနည္းငယ္တိတ္ဆိတ္ေနၾကျပီးမွ၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာျဖင့္၊ ၾကိဳတင္တုိင္ပင္ထားဖိသကဲ့သုိ႔၊ သတိ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ပါ ဟု ျပိဳင္တူရြတ္ဆိုကာ၊ ဝါး..ဟား ဟား။ ဟူ၍ ရယ္မိၾကေလေတာ့သတည္း။
0 Comments:
Post a Comment