ဖိုးသား၏ ေမးျမန္းခ်က္အား ျပန္လည္ေျဖၾကားလုိက္ပါသည္။

ေမး။ ။ ၁။ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္က အေျခအေန တစ္ခုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လု႔ိ တျခားဘာသာ၀င္ တစ္ဦးအျဖစ္ လက္ခံလိုက္ရတယ္၊ အဲဒီလူရဲ႕ စိတ္က အဲဒီဘာသာကို မၾကည္ညိဳေပမယ့္ အဲဒီဘာသာရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာကို တစ္သက္လံုး လုပ္ခဲ့ရတယ္ (ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးလဲေတာ့ မေမးလိုက္မိဘူးဘုရား) ဆိုရင္ အဲလိုလူ တစ္ဦးမွာ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္သလား ဘုရား၊ သရဏဂံုေကာ ပ်က္သြားမလား ဘုန္းဘုန္း၊ တကယ္လို႔ သရဏဂံု ပ်က္သြားခဲ့ရင္ေတာင္ အဲဒီလို ပ်က္တဲ့အတြက္ တမလြန္မွာ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္ (မေကာင္းက်ိဳး ေပးႏိုင္) ပါသလား ဘုရား…။

ေမး။ ။ ၂။ ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက ဒီလိုပါ ဘုရား..။ ဘာသာျခား တစ္ဦးအေနနဲ႔ ၀ိပႆနာကို အားထုတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ၀ိပႆနာကို စိတ္လည္း ၀င္စားတယ္၊ ၀ိပႆနာဟာ ဘယ္လိုသေဘာလဲ သူ သိခ်င္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာကိုေတာ့ မကိုးကြယ္ခ်င္ဘူး..၊ ၀ိပႆနာကိုသာ လိုက္စားခ်င္တာ..။ အဲလိုလူမ်ိဳးအတြက္ ၀ိပႆနာကို စိတ္ပါလက္ပါ အားထုတ္လို႔ တရား ရႏိုင္ပါသလားဘုရား၊ ရတနာ သံုးပါးကို မကိုးကြယ္လို႔မို႔ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား ဘုန္းဘုန္း..။ တရားအားထုတ္တ့ဲ ေနရာမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သရဏဂံု မတည္ဘဲနဲ႔ တရား မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ၾကားဖူးလုိ႔ပါ… ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္ကို ေမးေလ်ာက္ခိုင္းပါတယ္ဘုရား

ေျဖ။ ။ သရဏဂုဏ္ ပ်က္ေၾကာင္း အဂၤါ ၂-ပါး။ ။
ပုထုဇဥ္လူသားတို႕ ေဆာက္တည္ထားေသာ သရဏဂုဏ္ ပ်က္ျခင္း၏ အေၾကာင္းတရား ႏွစ္ပါး။

(၁) သာ၀ဇၨ ေဘဒ- မိစၦာဒိ႒ိဘာသာ(တိတၲိတုိ႔ ) ဘုရားကို ဘုရားမွန္ ဘာသာမွန္ ဟု တိတၱိအယူကုိယူသြားျခင္း၊ (အျပစ္ရွိ၏ ဆိုးက်ိဳးကိုေပးႏုိင္၏၊)

(၂) အန၀ဇၨ သုခ၀ိပါက ေဘဒ- ေသဆုံးသြားေသာသူ၊ (အျပစ္မရွိ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရ၏။)

သရဏဂုဏ္ ပ်က္သည္မပ်က္သည္ ဆုိရာ၌၊ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ အဂၤါနစ္ပါးျဖင့္ တုိင္းတာရမည္ျဖစ္သည္။ ေဘးအႏၱာယ္ကုိေၾကာက္၍ မိမိမနစ္သက္ေသာ ဘာသာကို ရွိခုိးဦးခ်ျခင္းျဖင့္ သရဏဂုဏ္ မပ်က္ႏိုင္ပါ၊ ကိုးကြယ္ျခင္းဟူသည္ ကုိယ္အမူအယာ ေလာက္မ်ွျဖင့္ ဟန္ေဆာင္လုပ္ျပေနျခင္းမဟုတ္၊ တကယ့္လက္ေတြ ့အားျဖင့္ ဘာသာ၏ အဆုံးအမကို လက္ခံက်င့္သုံးျခင္းကို ဆုိလုိပါသည္္။
ေမးခြန္းရွင္သည္ ကုိယ္အမူအယာအားျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ေနရေသာ္လည္း မိမိ၏ စိတ္ထည့္တြင္ မိမိကုိး့ကြယ္ေသာ ဘာသာ သာသနာကုိ အာရုံျပဳ၍ ေနမည္ဆုိပါက သရဏဂုဏ္ မပ်က္ဟုမွတ္ပါ။ သရဏဂုဏ္ မပ်က္လ်ွင္ ပ်က္ျခင္းေၾကာင္ ့ရေသာဆုိးက်ိဳးမ်ား မခံစားရႏိုင္ေပ။

ေျဖ။ ။ ေမးခြန္း တစ္ႏွင့္ နစ္သည္ ဆက္စပ္မွူရွိသည္၊ ဗုဒၶဘာသာဟူသည္ ဗုဒၶ၏တရားေတာ္ကို က်င့္က်န္ျခင္းကို ဆုိလုိပါသည္၊ ဤသည္ကား ဗုဒၶဘာသာ တရားဟူ၍ မသိေသာ္လည္း တရားကို က်င့္ေသာသူသည္ တရား၏ ေကာင္းက်ိဳးကို မုခ်ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။
သူသည္ ဗုဒၶဘာသာဟူ၍ မေၾကာ္ျငာေသာ္လည္း ဗုဒၶတရားကုိက်င့္က်န္ေနသူျဖစ္ေလသည္။

သရဏဂုဏ္ မေပၚေသးခင္က စ်ာန္တရားမ်ားကို ရရွိပုိင္ဆုိင္ခဲ့ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရွိခဲ့သည္ကုိ သတိထားသင့္လွေပသည္။
ဥပမာအားျဖင့္=အာ႒ာရရေသ့ႏွင္ ့ဥဒကရေသ ့တို႔သည္လည္း သရဏဂုဏ္မတည္ပဲ ေလာကိီစ်ာန္ကို ရရွိခဲ့ၾကေလသည္။
ဗုဒၶဘာသာ ဟူသည္ ကုိးကြယ္ခံ အခြင့္ထူးခံဘာသာမဟုတ္၊ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ-မိမိသည္သာလ်ွင္ မိမိ၏ အားထားရာဟု ေဟာေတာ္မူထားေလသည္၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိအားကုိးကြယ္သူအေပါင္းတို႔ကို၊ ဥဳံဖြ……..တရားထုူးရေစသတည္း…ဟူ၍ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါ၊

ထို႔ေၾကာင့္ ကုိးကြယ္သည္ျဖစ္ေစ မကုိးကြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ တရားကိုက်င့္ေသာသူသည္ တရား၏ အသီးအပြင့္ကို ရမည္မွာ ဧကန္ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ တရားကုိက်င့္ေနျခင္းသည္ပင္လ်ွင္ ဘာသာကိုကုိးကြယ္သည္မည္ေလ၏။
သုိ႔ေသာ္= မည္သည့္ ဘာသာဟူ၍ မသိေသာေၾကာင့္သာလ်ွင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဗုဒၶ၏တရားကို မက်င့္က်န္ပဲ ဗုဒၶဘာသာဟု ခံယူထား ကာမ်ွျဖင့္ အပါယ္မွ လြတ္ေျမာက္သည္ဟူ၍ မတြက္မိေစလုိပါ။

ဤ သဘာဝ ပရမတၲတရားတုိ႔သည္ကား နဂုိးကတည္းက ရွိေနႏွင့္ေသာ တရားမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္၊ ဗုဒၶက ေဟာျပခဲ့ေသာ ေၾကာင့္သာလ်ွင္ ဗုဒၶဘာသာဟူ၍ အမည္နာမ ေခၚေဝါသတ္မွတ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဗုဒၶသည္ အသစ္တီထြင္ေဟာၾကားျခင္းမဟုတ္ပဲ၊ သဘာဝသေဘာ တရားကုိ ထုပ္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္ေလသည္။